Bieg wydarzeń w rezydencji królewskiego bankiera
Historia pałacu sięga XIV wieku. To wówczas, gdy na Wawelu rządził król Kazimierz zwany Wielkim, tuż przy rynku powstała nasza kamienica. Wszystko zgodnie z duchem tamtych czasów - wszak Polska z drewnianej zamieniała się w murowaną. Co ciekawe, do dzisiaj w tylnej elewacji budynku zachowało się ceglane obramienie bramy wjazdowej.
Swój obecny wygląd kamienica zawdzięcza rodzinie Bonerów, szczególnie stojącemu na jej czele Sewerynowi Bonerowi. Ten pochodzący z niemieckiej Norymbergi bankier i kupiec, nadworny bankier króla Zygmunta Starego, ale też rajca miejski, a później kasztelan żarnowiecki przebudował kamienicę na swoją, niezwykle okazałą rezydencję. To właśnie z XVI wieku pochodzą fragmenty aranżacji wnętrz i fragment stropu tzw. izby tylnej, a także portale na parterze i pierwszym piętrze.
W XVII wieku nastąpiły zmiany w kamienicy przy Rynku Głównym. Podczas datowanego na 1636 rok remontu nadbudowano drugie piętro, wzniesiono boczną oficynę wraz z kaplicą, wykonano klatkę schodową w budynku frontowym. Jej wygląd znamy dzięki rysunkom Jana Matejki i Wojciecha Gersona. W XVIII i na początku XIX wieku do budynku należał też ogród.
Kolejnym właścicielem - mającym wpływ na wygląd kamienicy przy św. Jana 1 - był Ignacy Krieger. W XIX wieku był on jedyny z najznamienitszych galicyjskich fotografów. Tu mieściło się jego studio, gdzie powstawały prace - zwane „krajowidokami”, dokumentujące wygląd dziewiętnastowiecznego Krakowa i jego mieszkańców, podwładnych ówczesnego cesarza Franciszka Józefa.
Od początku XX wieku w kamienicy zamieszkał znakomity esteta i znawca sztuki, przyjaciel artystów Młodej Polski Feliks „Manggha” Jasieński. To jeden z najważniejszych kolekcjonerów w Polsce, a także jeden z największych darczyńców Muzeum Narodowego w Krakowie. Wprost ze ścian kamienicy do tego muzeum trafiła jego kolekcja zbiorów sztuki Dalekiego Wschodu.
Obecny wygląd kamienica przy krakowskim Rynku zawdzięcza mecenasowi sztuki Wiesławowi Włodarskiemu. To dzięki niemu w roku 2006 nastąpiła wielka modernizacja budynku i dostosowanie go do funkcji hotelowej. Podczas prac szczególny nacisk położono na zachowanie neorenesansowego sgraffito, ozdabiającego fasadę trzeciego piętra.
